Eurasia marathon and more

Hoi allemaal,

Over een paar uurtjes vertrekt er een vliegtuig vanaf Schiphol naar Istanbul, die mama, Marly en Sophie naar mij toe zal brengen! Wat heb ik zin om ze weer te zien na 2 maanden tijd! Ze komen morgen rond de middag aan en blijven tot zondagavond. Ik kijk dus heel erg uit naar de komende dagen! :)

Nu eerst nog even een update van afgelopen tijd. Vorige week vrijdag ben ik dus verhuisd en elke dag weer ben ik blij dat ik die beslissing heb genomen. Het ging allemaal heel impulsief en snel (de ene dag besloot ik op zoek te gaan naar wat anders, de andere dag kon ik een kamer komen bekijken, de volgende dag ging ik verhuizen), dus ik was een beetje bang dat ik de verkeerde beslissing had genomen. Gelukkig is dat totaal niet het geval, ben echt heel erg blij met mijn nieuwe kamer. Mijn huisgenoten zijn alle drie heel leuk en gezellig. We doen niet heel veel samen omdat we niet vaak tegelijkertijd thuis zijn en het allemaal druk hebben, maar wel gewoon af en toe samen eten of samen een drankje doen. En sowieso altijd even een praatje maken als we elkaar zien. Stukken beter dus dan in mijn vorige huis, waarbij ik steeds hoopte dat er niemand thuis was als ik thuis kwam (wat nooit het geval was) en ik mezelf er steeds op betrapte ogenrollend mijn kamer in te lopen omdat die jongen weer met z’n laptop op de bank zat.

Wat ik trouwens nog niet heb verteld over de Turkse cultuur hier, is dat ze gewoon ongevraagd je eten op eten!! Dat had ik al ontdekt in mijn vorige huis, hoorde er andere studenten al over en ook in mijn nieuwe huis is het weer bevestigd. Wil ik even wat van mijn yoghurt eten, is er niks meer van over. Of wil ik één van mijn vele tomaten die ik in de koelkast had gelegd opeten, blijken ze allemaal verdwenen te zijn. Superirritant! Maar dat blijkt hier normaal te zijn, dat iedereen gewoon alles kan pakken wat hij/zij ziet. Ik ga er dus ook maar niet over klagen, en leg gewoon alles wat niet in de koelkast hoeft in m’n eigen kamer, zodat ze daar in elk geval vanaf blijven!

Niet afgelopen weekend, maar die daarvoor, was nog even een weekendje full time bibliotheek. Had vorige week maandag mijn laatste midterm (tussentijdse tentamen) dus moest hard aan de studie. En met hard bedoel ik ook echt hard. Van ’s ochends tot ’s avonds laat in de bibliotheek, in het weekend, heel vermoeiend! Gelukkig moesten veel anderen ook studeren en konden we tussendoor af en toe even pauze houden met z’n allen. Het studeren is niet voor niks geweest want heb al 2 goede cijfers terug en die andere 2 midterms zijn ook goed gedaan dus daar heb ik denk ik ook wel een goed cijfer voor! Nadat de midterms over waren was ik van plan even goed m’n rust te pakken, maar helaas moest ik een paar dagen later alweer een paper inleveren wat heel veel werk kostte. Dus het studeren gaat gewoon verder hoor!

De Turkse manier van studeren is trouwens heel apart heb ik opgemerkt. Overal in de bibliotheek (en ook in de colleges trouwens) liggen ze te slapen! Of Turkse studenten studeren zo veel en zo hard dat ze af en toe een powernap nodig hebben in de bieb, of ze zijn gewoon heel lui en slapen zelfs buitenshuis. Ik weet het niet, maar ik vind het maar vreemd. En ook nog eens irritant, want het is altijd goed zoeken naar een plekje in de bibliotheek, en als heel veel plekken dan bezet worden gehouden door slapende mensen terwijl jij moet studeren, is dat echt frustrerend.

De leuke dingen gaan gelukkig ook gewoon door! Afgelopen vrijdag vierden 2 meisjes hun verjaardag in een café hier in de buurt en daarna zijn we met z’n allen naar Taksim gegaan, waar ik weer een paar nieuwe clubs heb ontdekt. Zaterdag vond ik het wel eens tijd om goed te gaan shoppen, had ik namelijk nog helemaal niet echt gedaan sinds ik hier ben! De, tot voor kort, grootste shopping mall van Europa (afgelopen jaar is in Londen de grootste geopend) is hier in de buurt dus ik besloot daar mijn vrije dagje te gaan doorbrengen. Heel de dag winkels kijken en heel veel kopen was het plan! Nou, dat plan is mooi mislukt. Na 2 uur was ik uitgekeken en ik had maar 1 leuk shirtje weten te vinden. De shopping mall zelf was enorm en heel mooi, maar ik vond de winkels heel erg tegenvallen. Snel naar een ander winkelcentrum voor poging nummer 2 dan maar!

Zondag was het dan eindelijk (of beter gezegd ‘al’) 17 november, de dag van de Istanbul marathon. Heel veel exchange studenten (waaronder ik) hadden zich opgegeven om de 10 km mee te lopen en we zaten er met z’n allen naar toe te leven hoe lang we nog hadden om te trainen. Echt trainen is er niet van gekomen, maar dat was niet erg want het ging meer om de lol en om de ervaring, dan om die 10 km goed en snel te lopen. De Istanbul marathon is namelijk de enige race die tussen twee continenten is, en heet dan ook eigenlijk Eurasia martahon. We begonnen in Azië, en renden de brug over de Bosporus over naar Europa. Heel leuk natuurlijk om te kunnen zeggen dat je van Azië naar Europa bent gerend! Het is de enige dag in het jaar dat je over de brug mag lopen, wat ervoor zorgt dat heel veel mensen meedoen met de marathon. Verder bleek het een heel mooie route te zijn langs verschillende highlights van Istanbul. Het leek iedereen dus superleuk om dit mee te maken en zelfs de meest onsportieve personen besloten mee te doen. Het is misschien lastig om te geloven, maar ik heb echt genoten die dag! Zes uur ‘s ochtends ging de wekker (minder genieten) om via een enorme omweg aan de Aziastische kant van Istanbul te komen ,waar de marathon om 9 uur zou starten. Doordat de brug was afgesloten voor verkeer was het niet zo makkelijk om aan de andere kant van de rivier te komen. Eenmaal daar aangekomen werden we geconfronteerd met een hele massa mensen. 16.000 mensen bleken mee te doen!! En die dan onderverdeeld in de 10km, 15km en de hele marathon. Echt bizar veel. Er ging ook al een aantal dagen van tevoren de waarschuwing rond dat je niet op de brug moest gaan rennen want dan bestond de kans dat ie brak.. Eerst dacht ik dat het een grap was maar het bleek waar te zijn!! Ik zag het alweer helemaal gebeuren dat die brug in elkaar zou storten als ik erover heen liep, kon bijna niet anders na al mijn pech van afgelopen weken. Maar het viel zowaar mee, ik heb het overleefd! De waarschuwing van niet rennen op de brug heeft ook weinig indruk gemaakt want de meesten sprintten er gelijk vandoor na het startsein. Ik echter niet. Het is een race, het gaat om de tijd waarin je de afstand loopt, dat weet ik allemaal, maar ik vond het toch leuker om in het begin gewoon te lopen, rond te kijken en foto’s te maken. Je rent namelijk maar één keer in je leven van het ene naar het andere werelddeel! Samen met drie anderen heb ik het eerste kwartier, ongeveer de hele brug, een beetje gelopen, foto’s gemaakt en vooral veel gelachen. Overal om ons heen liepen mensen rustig, mensen maakten foto’s, sommigen hadden niet eens sportkleren aan (ja echt, er liepen ook vrouwen in boerka’s tussen). Niet iets wat je verwacht te zien tijdens een marathon. Op een gegeven moment rende een man ons voorbij en toen hij zag dat we met een camera in ons hand stonden stopte hij en vroeg of hij een foto van ons moest maken. Na het maken van de foto rende hij gewoon weer verder. Ik heb mensen op krukken voorbij zien komen, mensen in een rolstoel. Niks leek erop te wijzen dat we bezig waren met een race. Toch besloot ik na de brug maar te gaan rennen, anders stelt die 10 km natuurlijk helemaal niks voor. Zoals ik al zei was het een heel mooie route en daarnaast scheen ook het zonnetje nog eens. Ik vond het echt zooooo leuk om te doen, vond het gewoon jammer toen ik klaar was, wilde nog een keer! Mijn tijd was 1 uur en 2 minuten, wat me meeviel omdat ik het eerste kwartier een beetje had verpest door te lopen. Dit was ook wel duidelijk aangezien het bleek dat ik over de eerste 5 km 37 minuten had gedaan, en over de tweede 5 km 25 minuten. Als ik dus gewoon vanaf het begin mijn best had gedaan had ik ‘m waarschijnlijk in ongeveer 52 minuten gerend, en dat zou betekenen dat ik in de top 20 was geëindigd van alle 1800 meisjes die de 10km deden (nu was ik nummer 236). Dus achteraf gezien had ik er een klein beetje spijt van dat ik er niet volledig voor gegaan was, maar toch ook weer niet want ik heb er een hoop leuke foto’s aan overgehouden die ik anders niet had gehad! En ik vond het zo leuk om te doen dat ik waarschijnlijk nog wel een keer met de 10 km mee wil doen tijdens een marathon, en dan ga ik sowieso voor een goede tijd! Oh en trouwens, toen ik vertelde over het instorten van die brug dachten jullie waarschijnlijk allemaal, jahoooor, dat kan nooit waar zijn. Dat dacht ik in de eerste instantie dus ook maar ik weet dat het wel serieus bedoeld was, aangezien ik de brug verschillende keren heb voelen trillen! En hij trilde ook echt wel hard. Best wel scary. Maargoed, het zat me dus een keertje mee, niks geks gebeurd!

Zondagmiddag de allerbeste after-marathon-activiteit gedaan die er bestaat: naar de hamam (Turks bad) geweest. Heerlijk ontspannen, en een massage en scrubbehandeling gehad.

Verder nog een aantal keer gesport afgelopen twee weken: tennis, fitness, zwemmen (nieuwe hobby!), atletiek. Tennisles is iedere donderdag. In het begin vond ik het niet zo boeiend maar de lessen worden nu wel beter. Morgen brengt mama mijn eigen racket mee en kan ik eindelijk eens lekker spelen, want steeds met een ander racket is toch niet ideaal. En over atletiek gesproken, daar is me ook weer wat overkomen. Net voor de training ging ik nog even naar de wc in de sporthal, en toen ik eruit wilde bleek dat de deur niet meer openging.. Er zat gewoon geen beweging meer in het slot. Heb ongeveer 10 minuten staan duwen en trekken, maar er was geen mogelijkheid dat die nog openging. Gelukkig was het niet zo’n hokje die helemaal dichtzat, maar was er aan de bovenkant, tussen het plafond en de muur/deur nog een klein beetje ruimte waar ik wel tussendoor zou passen. Er zat niks anders op dan naar boven klimmen, door die ruimte kruipen en mezelf vervolgens naar beneden laten vallen. Dat was me ook wel weer een avontuur zeg! Ik kon er gelukkig wel heel hard om lachen, en alle anderen uiteraard ook..

En nu we toch bezig zijn met grappige verhalen: het verhaal over de kat! Zoals ik in een van mijn eerste verslagen heb verteld lopen er op de campus ontzettend veel honden en katten rond. In het begin vond ik het maar niks, nu ben ik er wel aan gewend. Ik schrik niet meer als ik ze zie en jaag ze niet gelijk weg als ze bij me in de buurt komen. Dat ze echter ook in de collegezalen rondlopen gaat me dan wel weer iets te ver. Tijdens een bepaald college had ik al wel door dat er een kat rondliep in de zaal en hield ik ‘m goed in de gaten dat hij niet te dichtbij kwam. Na een tijdje lette ik er echter niet meer op en was ik geconcentreerd naar het verhaal van de docent aan het luisteren. Totdat dat beest ineens uit het niets en volledig onverwacht op mijn schoot springt!! Ik schrok me dood natuurlijk en gaf een genante gil. Ja, het was genant. En het koste me ook nog eens moeite om dat beest van mijn schoot af te krijgen. En ik heb de rest van het college niet meer kunnen volgen omdat ik angstig om me heen zat te kijken of hij uit mijn buurt bleef. Zoiets kan uiteraard alleen maar weer mij overkomen.

Volgende keer hoop ik eindelijk een verslag te hebben zonder zulke avonturen en hoop ik eindelijk eens een vlekkeloos week te hebben gehad. Maar of dat echt gaat lukken vraag ik me af. Eerst maar eens even een weekendje genieten met mama, Marly en Sophie, en dan zien we wel weer verder!

En oh ja, ik wil nog even zeggen dat ik het echt superleuk vind dat er zoveel mensen met mij meeleven, mijn verslagen zo goed bijhouden en steeds een reactie plaatsen. Bedankt daarvoor!!

Veel liefs, Anne